Gentse Zesdaagse: helden van hout

Een druilerige dinsdagavond in Gent. Een lange sliert auto’s baant zich een weg naar plaatsen waarvan de bestuurders gehoopt hadden er al te zijn. Voorzichtig parkeer ik mijn oranje Datsun Cherry op het Sint-Pietersplein. Ik stap uit en zet de kraag van mijn parka omhoog om mij te wapenen tegen de koude novemberwind. Met mijn broekspijpen wijd wapperend en mijn Kickers dribbelend tussen de plassen door, bereik ik ‘t Kuipke. Waar Louis Armstrong ooit de longen uit zijn lijf blies en vele renners na hem. Daar waar de vreugde het verdriet steeds inhaalt. Op die plek eten, drinken, slapen en rijden mijn helden. En dat 6 dagen lang.

Wanneer ik mij op het middenplein een weg baan tussen de menigte en een rookgordijn van Groene Michel, zie ik nog net hoe die andere Michel, Vaarten, en Luc Colyn de kussen ontvangen van de bloemenmeisjes. Zij zijn daarmee meteen de 1e reekswinnaars in de Toekomst 6-daagse. Met zo’n gangmaker als Vaarten lijkt de toekomst in ieder geval verzekerd.

Houthakkershemden

Tussen de bosjes van geruite houthakkershemden door, probeer ik een glimp op te vangen van mijn idool. Hoe dichter ik bij de kleine hokjes kom waarin de renners bijna alles doen behalve fietsen, hoe sterker de geur van alchipan, kettingsmeer en dadendrang wordt. Als plots hij die erin slaagde om de leegte die Van Looy bij mij achterliet, op te vullen. Freddy Maertens in gesprek met zijn partner voor zes dagen en nachten, Daniel Clark. De Australiër Clark, Danny voor de vrienden, won vorig jaar de Zesdaagse in Gent. Al vormde Danny toen een duo met zijn landgenoot Donald Allan.
9 maanden geleden won Freddy Maertens de Omloop het Volk. Ik denk terug aan hoe ik juichend achter hem aanholde toen hij ver na de meet uitbollend naar adem hapte. “Freddy, Freddy”, stootte ik uit, en legde mijn hand op zijn schouder. Freddy stootte terug, zij het met zijn elleboog. Mijn vrouw, die met stijgende verbazing alles had gevolgd, stond te lachen. Ach, ze begrijpt het niet, denk ik. Toen Freddy afgelopen zomer de vloer aanveegde met God en klein Pierke en op fabuleuze wijze de Vuelta won, had ze schouderophalend een einde gemaakt aan mijn euforie. Onze vorige ontmoeting in gedachten, besluit ik om de heren niet te storen.

Wiggins sr.

Daar heb je Ferdinand Bracke. Benieuwd tot wat hij nog in staat is op zijn 38. 9 jaar geleden werd hij 3e in de Tour, diegene die Herman Van Springel niet meer kon verliezen. En toch gebeurde het. 38 seconden kwam hij tekort op Jan Janssen. Een afsluitende tijdrit die beslist over winst en verlies in het grootste wielerevenement ter wereld. Ik maak mij sterk dat het nooit meer zo spannend zal worden als toen in die Tour. Geef toe, wat zijn nu 38 seconden? Met 5 nationale titels en 2 wereldtitels op de baan heeft Bracke wel een indrukwekkend palmares. 6 jaar geleden won hij ook nog eens de Ronde van Spanje. Bracke rijdt in Gent met Gentenaar Willy De Bosscher van het eerder bescheiden ‘Sportkledij De Clerck’ aan zijn zijde.

Aan de toog bots ik op Gary Wiggins. Hij behoort samen met Allan en Clark tot het kransje Australiërs dat naar Vlaanderen kwam om renner te worden. Wiggins heeft het tussen twee slokken bier door over de tactiek van hem en zijn ploegmaat Gustaaf Van Roosbroeck. In mijn ooghoek zie ik Julien Stevens minzaam glimlachen. Hij die steeds in dienst heeft gereden van mannen als Van Steenbergen, Van Looy en Merckx moet je niets leren over tactiek. 4 keer werd hij Belgisch kampioen op de baan en hij stond al 2 keer op het hoogste schavotje van de 6-daagse van Gent. 8 jaar geleden kreeg hij van Merckx en Van Looy op het WK in Zolder een vrijgeleide. Hij, Julien Stevens, was op weg om wereldkampioen op de weg te worden. Niet Stevens, maar de Nederlander Harm Ottenbros kwam als eerste over de meet. Harm wie? Juist, ja.

Eigen sigarettenmerk

Wat verderop troepen heel wat mensen samen rond de box van de 2 absolute sterren van deze 6-daagse. Ik heb het over Patrick Sercu en Eddy Merckx. Beide heren regeren al ruim een decennium over respectievelijk baan en weg. En toch is het voor een niet-kennersoog moeilijk om deze wielergrootheden van de massa te onderscheiden. Hun blauw-witte trainingspakken van Fiat zijn dan ook eigen aan een sport waar zelfrelativering een credo lijkt. Een jaar eerder had Sercu, die toen een duo vormde met Ferdi Van den Haute, het moeten afleggen tegen het Australische koppel Danny Clark en Donald Allan. Ik bedenk dat Sercu dit jaar de 6-daagse van Antwerpen won, samen met Maertens.

Merckx en Sercu kunnen dit jaar voor de 4e keer samen de 6-daagse van Gent winnen. En dat 12 jaar na hun 1e zege samen in het toen nog ‘nieuwe’ Kuipke. Met winst in München en Berlijn lijken ze alvast in goede doen. Bovendien kan Sercu met een piste van slechts 166m optimaal profiteren van zijn pure sprintsnelheid. Hier overigens geen Groene Michel te bespeuren. Sporticonen uit de jaren ’70 zoals Cruijff en Merckx zweren bij hun eigen merk. Zo liet Merckx onlangs weten dat hij was overgegaan op R6. Voor hem is dit de eerste nicotine- en teerarme sigaret.

Sportweekend

Maertens’ ploeggenoot bij Flandria, Michel Pollentier die dit jaar de Giro won, geeft het startschot. Wat volgt is een avond die in hoog tempo afwisselt van sprint, over afvallings- en puntenkoers om dan doodleuk terug van scratch te beginnen. Bij het dernynummer schreeuw ik de regerende Belgische kampioen in dat nummer, Freddy Maertens, naar voor, maar dan ook weer niet te vroeg. Maertens is ook het gezicht van een merk geworden. Geen sigaretten, maar wasmachines van Flandria. Kwatongen beweren dat spin doctor en notoir voorstander van de klassieke rennersvrouw, Lomme Driessens, hierachter zit. Na afloop van de wedstrijd blijft Wiggins als enige renner meegaan met elk rondje. Zelfs een beer als Marc Demeyer moet passen wanneer Wiggins gaat demarreren en een extra ronde pakt op een voltallig praesidium.

Even later start ik de motor van mijn Datsun Cherry en David Bowie neemt over. “We can be heroes, just for one day”. Inderdaad David, maar wat dacht je van 6 dagen lang?

Het is zondagavond en tijd voor Sportweekend. Eddy Merckx en Patrick Sercu hebben de Gentse 6-daagse van 1977 gewonnen. Hoewel Maertens en Clark meer punten verzamelden (288), werden ze toch op 2 ronden gezet door Merckx en Sercu (249). De Duitsers Albert Fritz en Wilfried Peffgen hielden gelijke tred met Maertens en Clark qua aantal rondes, met 97 punten werden ze zo knap 3e. Ferdinand Bracke en thuisrijder Willy Debosscher verzamelden 139 punten, maar werden op een ronde gezet door de Duitsers. Demeyer en zijn Duitse kompaan Haritz gaven dan weer 166m prijs aan Bracke. Julien Stevens en Eddy Peelman werden 9e op 61 rondes van Merckx en Sercu. Donald Allan, de man die het jaar voordien won, vinden we samen met Ferdi Van Den Haute op een 6e plaats. Ik zeg tegen mijn vrouw dat ik wel wat verwacht van die Van Den Haute in de Omloop. Ze schudt meewarig het hoofd. En Wiggins, die werd in de uitslag op 63 rondes genoteerd van de winnaars. Zij die er bij waren weten wel beter.

Ik klap het dagboek dicht en berg het met grote zorg op bij alle andere spullen uit een mensenleven dat nu vervat lijkt in 1 kartonnen doos.

Op naar minstens nog eens 40 jaar 6-daagse in Gent!

(afbeeldingen: KOERS. Museum van de Wielersport, Roeselare)