Fausto’s fabuleuze Tourherinneringen: “Dat was een ritje waar ik de ganse dag tussen mijn kader heb gehangen”

Vandaag keren we met Peter Farazijn terug naar de de Tour van 1993 en 1995. We laten vooral hem aan het woord.

Eerst neemt hij ons mee naar de Tour van 1993. Het is nota bene zijn eerste Tour. “In de Tour heb je van die ritten waarvan je direct ziet, dat zijn heel lastige etappes .” De 11de rit van die Tour, op 15 juli, is zo’n rit, aldus Farazijn. De tweede Alpenrit van die Tour gaan van Serre-Chevalier naar Isola 2000. Om dan de volgende dag “van Isola naar Marseille over 287km door de Provence de ganse dag op en af, om te bekomen van die twee voorbije Alpenritten, grijnst Farazijn.

Maar je hebt ook ritten die op het eerste zicht meevallen. Zeker als je naar het roadbook kijkt, maar die door het wedstrijdverloop super zwaar worden gemaakt. De 12de rit in de Tour van 1995 op 14 juli was zo één Het was een rit over 222km van Saint-Etienne naar Mende , en na ongeveer 10km begonnen we aan een klimmetje van 3de categorie waar de koers al los barste. Het peloton brak in verschillende stukken , maar eenmaal boven was het nog niet gedaan. Zoals je ziet op de grafiek was dat zo een rit . Door het Centraal massief , de ganse dag op en af , die verschillende groepjes vormden zich tot twee grote groepen. In de eerste groep zat de leider Indurain .Ik zat met een aantal ploegmaten van hem (Banesto) in de tweede groep. Daarna was het kilometers lang koers tot die twee groepen weer tesamen kwamen. Het was nog in de tijd zonder oortjes , dus ik dacht nu zal het wel een beetje stil vallen , maar ik wist natuurlijk niet dat er nog een klein groepje voorop reed met daarbij Jalabert , die een gevaar was voor de leidersplaats van Indurain.

De Banesto’s zetten zich bij de samensmelting van die twee grote groepen direct op kop en begonnen jacht te maken op het groepje van Jalabert. Ik moet wel zeggen toen ik opeens hoorde dat er nog een groepje voorop reed kon ik het eerst bijna niet geloven , want daarvoor was er al kilometers lang gekoerst geweest tussen die twee grote groepen op een parcours waar je geen minuut op je gemak zat , maar door de zwaarte van het parcours begonnen de Banesto’s erdoor te zakken en op een gegeven moment was Jalabert zelfs virtueel leider. Dan heeft Banesto , de Italiaanse ploeg Carrera in slag genomen en zijn die ook beginnen rijden. Dus moet je niet vertellen dat was een ritje waar ik de ganse dag tussen mijn kader heb gehangen. Als je dan nog ziet hoe dat Jalabert die slotklim in Mende omhoog vlamde dan weet je het wel na een ganse dag in de aanval te hebben gereden (de slotklim niet zo heel lang , een kleine 3km maar toch aan bijna 10%) , ik weet ook wel , het waren andere tijden maar toch een heel sterk nummer , en voor mij persoonlijk één van mijn zwaarste ritten uit mijn 8 tourdeelnames (je ziet ook 7 opgaves die dag , wat toch redelijk veel is in 1 rit)
En dat zijn ook van die ritten , je moet blijven aanklampen , er wordt nergens zoals in de echte bergritten een grupetto gemaakt , dus als je lost val je alleen en is er een grote kans dat je buiten tijd aankomt !

Ze hebben die slotklim nadien ook de Montée Laurent Jalabert genoemd.