Roger De Vlaeminck
Roger De Vlaeminck (geboren op 24 augustus 1947 in Eeklo) is een voormalig Belgisch wielrenner en veldrijder. Hij staat bekend als de jongere broer van Erik De Vlaeminck. In de jaren ’70 was De Vlaeminck een van de meest getalenteerde renners in de klassiekers, maar hij boekte ook succes in andere soorten wielrennen, zoals etappekoersen en veldrijden. Hij heeft in totaal 259 overwinningen behaald op de weg en 70 overwinningen in veldritten.
Een van zijn bijnamen was “Monsieur Paris-Roubaix” vanwege zijn prestaties in de beroemde Parijs-Roubaix-race. De Vlaeminck reed veertien keer in Parijs-Roubaix en moest slechts in 1980 opgeven. Hij behaalde vier overwinningen, werd vier keer tweede, een keer derde, een keer vijfde, een keer zesde en twee keer zevende. Daarnaast won De Vlaeminck zes keer op rij de Tirreno-Adriatico.
De Vlaeminck toonde weinig interesse in school en begon op veertienjarige leeftijd al te werken. Zijn eerste baan was als assistent van een loodgieter, later werkte hij in een drukkerij en een weverij. Hij had weinig plezier in deze banen, maar vanwege zijn slechte prestaties op school bleef hij dergelijk werk doen.
Hij begon zijn sportieve carrière als voetballer bij FC Eeklo, waar hij op zestienjarige leeftijd voor het eerst werd geselecteerd voor het eerste elftal. Bij zijn aankomst stapte hij uit de bus en werd gevraagd wie hij eigenlijk was door de voorzitter van de club. Dit kwetste hem, en hij stopte met voetballen. Zijn oudere broer Erik was inmiddels wielrenner geworden, en Roger besloot hetzelfde pad te volgen. In 1962 reed hij zijn eerste race, waarvoor hij zonder toestemming de fiets van zijn broer leende. Na drie ronden gaf hij op en keerde terug naar het voetbalveld. In 1964 begon hij serieuzer te worden als wielrenner. Dat jaar reed hij 22 wedstrijden bij de beginners en won er 17. In 1965 en 1966 behaalde hij in totaal 39 overwinningen, waarvan 36 bij de junioren en 3 als amateur.
De Vlaeminck was vooral bekend als klassieke renner. Alleen Eddy Merckx heeft meer klassiekers gewonnen dan hij; Merckx won er 19, terwijl De Vlaeminck er 11 won. In totaal heeft De Vlaeminck 69 klassiekers gereden, waarvan hij 32 keer in de top vijf eindigde. Hij stond 23 keer op het podium (11 overwinningen, 8 keer tweede en 4 keer derde) en finishte 42 keer in de top tien, wat overeenkomt met 60% van zijn deelnames. Van de 69 wedstrijden heeft hij er 60 voltooid. De Vlaeminck staat vooral bekend om zijn prestaties in Parijs-Roubaix, wat hem de bijnaam “Monsieur Paris-Roubaix” heeft opgeleverd vanwege zijn talrijke overwinningen in deze race. Hij zegt dat hij nog meer overwinningen had kunnen behalen. Hij beweerde zelfs dat Mathieu van der Poel, die Parijs-Roubaix toen nog nooit had gereden, de race vijf keer zou kunnen winnen. De Vlaeminck zei ook dat hij graag een of twee van zijn Parijs-Roubaix-overwinningen had willen inruilen voor een wereldkampioenschap of nog een Ronde van Vlaanderen.
In 1977 won De Vlaeminck voor de vierde keer in Roubaix, wat een record was tot 2012, toen het werd geëvenaard door Tom Boonen. Na deze overwinning begon hij te beseffen dat hij iets unieks kon bereiken en dat er weinig kon gebeuren in die race. Een jaar later besloot hij de ploeg van Francesco Moser te vervoegen. Toen Moser twintig kilometer voor de finish aanviel, moest De Vlaeminck achterblijven, wat resulteerde in het missen van zijn vijfde overwinning in Roubaix. In 1980 reed De Vlaeminck opnieuw aan de leiding, dit keer met Gilbert Duclos-Lasalle en opnieuw Moser. In de finale kreeg hij opnieuw een lekke band en viel later. Opnieuw won Moser en evenaarde hij het record van De Vlaeminck als hij nog een keer zou winnen. In 1981 reed De Vlaeminck opnieuw voorin, dit keer met vijf anderen, waaronder Moser. De Vlaeminck leek te gaan winnen, maar Bernard Hinault haalde hem in en won de race. In 1982 reed hij zijn laatste Parijs-Roubaix, waarin hij als zesde eindigde, voor Moser, die zijn vierde overwinning nooit kon behalen.
Ook in andere klassiekers presteerde De Vlaeminck goed. Hij won bijvoorbeeld drie keer Milaan-San Remo, maar eindigde ook drie keer tweede, een keer derde, een keer vijfde en een keer achtste. Hij won ook de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en twee keer de Ronde van Lombardije. De enige klassieker die hij nooit heeft gewonnen, is Parijs-Tours, dezelfde klassieker die zelfs Merckx nooit heeft weten te winnen. De Vlaeminck reed deze race echter tien keer uit, waarvan hij zes keer in de top tien eindigde.
In de grote rondes had De Vlaeminck zijn beste resultaten in de Ronde van Italië. Hij won zeven ritten in deze ronde, vooral in een jaar waarin Merckx niet deelnam. In totaal reed hij zes keer de Ronde van Italië en behaalde 22 etappezeges in 148 gereden ritten. Hij won ook drie keer de puntenklassementstrui in 1972, 1974 en 1975 en werd een keer tweede in dat klassement. In de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje won hij elk slechts één etappe. Hij startte drie keer in de Ronde van Frankrijk, maar moest elke keer opgeven om verschillende redenen. In totaal reed hij 29 ritten in de Ronde van Frankrijk. In de Ronde van Spanje nam hij slechts eenmaal deel en moest hij deze ronde ook voortijdig beëindigen. De Vlaeminck hechtte minder waarde aan de Ronden van Frankrijk en Spanje en concentreerde zich voornamelijk op de klassiekers en de Ronde van Italië.
Het wereldkampioenschap wielrennen is een van de weinige wedstrijden die De Vlaeminck nooit heeft weten te winnen, ondanks twaalf deelnames. Zijn beste prestatie was een tweede plaats in 1975, achter de Nederlander Hennie Kuiper. Hij eindigde ook een keer als zevende, drie keer als tiende en vier keer buiten de top tien. De Belgische kampioenschappen wielrennen wist De Vlaeminck echter twee keer te winnen, in 1969 en 1981. Hij reed in totaal tien keer het Belgisch kampioenschap, waarbij hij twee keer de finish niet haalde. Zijn resultaten in dit kampioenschap waren twee keer eerste, twee keer vierde, twee keer achtste en twee keer buiten de top tien.
In sommige kleinere etappekoersen presteerde De Vlaeminck ook goed. Hij gebruikte vaak de Tirreno-Adriatico als voorbereiding op Milaan-San Remo en won deze etappekoers zes keer op rij tussen 1972 en 1977. Daarnaast won hij de Vierdaagse van Duinkerke (1971), de Ronde van Sardinië (1976), de Ronde van Apulië (1979) en de Ronde van Mallorca (1980). Zijn grootste zege in een etappekoers behaalde hij echter in 1975 toen hij de Ronde van Zwitserland won, met 55 seconden voorsprong op Eddy Merckx. De Vlaeminck beschouwde deze overwinning als de mooiste in zijn carrière. Hij droeg de leiderstrui van de eerste tot de laatste dag en versloeg Merckx drie keer op de laatste dag, eerst in een korte ochtendetappe, vervolgens in een tijdrit van twintig kilometer en uiteindelijk in het eindklassement. Verder won hij vaak één of meerdere etappes in etappekoersen, in totaal 68, waaronder vijftien in de Tirreno-Adriatico, veertien in de Ronde van Sardinië, negen in de Ronde van Zwitserland en zes in de Ronde van Apulië.
De Vlaeminck behaalde ook goede resultaten in andere eendaagse wedstrijden. Hij reed bijvoorbeeld twaalf keer de Omloop Het Volk, waarvan hij twee keer won en een keer tweede werd. Daarnaast behaalde hij een vierde plaats, een zesde plaats, twee achtste plaatsen en vier keer buiten de top tien. Hij won ook de Waalse Pijl, het Kampioenschap van Zürich en Parijs-Brussel. In al deze wedstrijden werd hij een keer tweede. Gent-Wevelgem was echter een eendaagse wedstrijd waarin De Vlaeminck nooit wist te winnen. Hij startte in totaal dertien keer in deze race, waarvan hij er twee niet voltooide. Hij behaalde vier tweede plaatsen, een derde plaats, twee zesde plaatsen en vier keer buiten de top tien. De Amstel Gold Race was een andere eendaagse wedstrijd die De Vlaeminck nooit heeft gewonnen. Hij startte drie keer in deze race, maar moest een keer opgeven. Hij wist deze wedstrijd twee keer te voltooien, een keer werd hij tweede en een keer zesde.
In 1970 stopte Rik Van Looy met wielrennen, en fans zagen Roger De Vlaeminck en Eddy Merckx als potentiële opvolgers. De carrières van De Vlaeminck en Merckx overlapten elkaar. In het begin van hun professionele carrières wilde De Vlaeminck altijd winnen van Merckx, en hij was teleurgesteld als iemand anders tweede werd, omdat mensen dan zouden beweren dat hij geen serieuze tegenstand had gehad. Na een paar jaar tegen elkaar te hebben gereden, veranderde hun kijk op elkaar. De Vlaeminck ontwikkelde respect voor de prestaties van Merckx, terwijl Merckx waardeerde dat De Vlaeminck altijd eerlijk met hem concurreerde.
De Vlaeminck merkte op dat sommige koersen extra overwinningen voor hem hadden kunnen opleveren als Merckx niet had deelgenomen, terwijl hij in andere koersen beter reed vanwege de concurrentie met Merckx.
Na zijn wielercarrière werd De Vlaeminck ploegleider bij de wielerploegen Tonton Tapis-GB en GB-MG Maglificio. Later werd hij ook ploegleider van het veldritteam Saey-Deschacht.
In november 2004 vertrok De Vlaeminck naar Zimbabwe om te helpen bij het ontdekken van wielertalent. Samen met Wayne Davidson en Wonder Matenje van de Zimbabwaanse wielerbond zocht hij naar de vijf grootste talenten in het veldrijden. Vijf Zimbabwaanse renners werden geselecteerd en trainden enige tijd in België onder begeleiding van De Vlaeminck. Dit initiatief werd zelfs een televisieprogramma genaamd “Allez Allez Zimbabwe”.
In de daaropvolgende jaren bleven de Zimbabwaanse renners moeite hebben met de zware trainingen van De Vlaeminck en behaalden ze matige resultaten in wedstrijden. Toch ontvingen ze steun en respect in België vanwege hun inzet.
Op zijn zestigste verjaardag werd Roger De Vlaeminck gehuldigd met een boek getiteld “Roger De Vlaeminck Top 60 Mens en Renner”, geschreven door wielerjournalist Roger De Maertelaere. De stad Eeklo organiseerde ook een tentoonstelling ter ere van de renner en overwoog zelfs om het stadion van de plaatselijke voetbalclub om te dopen tot het Roger De Vlaeminck Stadion. Verschillende evenementen, waaronder een wielerwedstrijd genaamd het Criterium Roger De Vlaeminck, werden georganiseerd om deze mijlpaal te vieren.
