Lucien Petit-Breton
Lucien Petit-Breton, wiens werkelijke naam Lucien Georges Mazan was, werd geboren op 18 oktober 1882 in Plessé en overleed op 20 december 1917 in Troyes. Hij was een Franse wielrenner die bekendheid verwierf door als eerste renner tweemaal de Ronde van Frankrijk te winnen, namelijk in 1907 en 1908.
Mazan groeide op als zoon van een horlogemaker. Op 8-jarige leeftijd verhuisde hij met zijn ouders van Bretagne naar Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. Hierdoor kreeg hij later tijdens zijn wielercarrière de bijnaam “de Argentijn”. Zijn weg in de wielersport begon op 16-jarige leeftijd toen hij een fiets won in een loterij. Hiermee begon hij te racen op de wielerbaan en al snel besloot hij professioneel baanrenner te worden. Zijn vader was hier echter op tegen, verlangend dat zijn zoon een “respectabel” beroep zou kiezen. Daarom besloot Lucien Mazan om zijn achternaam te veranderen in “Breton” (verwijzend naar zijn geboorteplaats Bretagne) op zijn wielrenlicentie, om verwarring te voorkomen met een andere renner die dezelfde achternaam droeg. Later voegde hij “Petit” toe om verdere verwarring te vermijden. Lucien Petit-Breton bleek al snel een getalenteerde wielrenner te zijn en werd al snel baankampioen van Argentinië.
In 1902 keerde Petit-Breton terug naar Frankrijk om zijn dienstplicht te vervullen. Hier vestigde hij meteen zijn naam door als tweede te eindigen in de prestigieuze 24-uursbaanrace Bol d’Or. In 1904 won hij zelfs deze race. Op 24 augustus 1905 verbeterde Petit-Breton ook het werelduurrecord op de wielerbaan Buffalo in Parijs, dat al zeven jaar in handen was van de Amerikaan Willie Hamilton, door een afstand van 41 kilometer en 110 meter af te leggen.
Parallel aan zijn baanprestaties begon Lucien Petit-Breton ook deel te nemen aan wegwedstrijden. In 1905 reed hij voor het eerst de Ronde van Frankrijk en eindigde als vijfde. Zijn eerste grote wegwedstrijdoverwinning behaalde hij in 1906 toen hij de Parijs-Tours-race won. De meest succesvolle jaren van zijn wielercarrière waren 1907 en 1908, waarin hij niet alleen twee keer de Ronde van Frankrijk won, maar ook zegevierde in klassiekers zoals Milaan-San Remo en Parijs-Brussel. Hoewel Petit-Breton na 1908 geen opvallende overwinningen meer behaalde, wist hij in die jaren nog wel meerdere ereplaatsen te veroveren. In de Ronde van Frankrijk van 1912 gold hij als een favoriet, maar moest hij na een aanrijding met een rund tijdens de tweede etappe opgeven.
Met het begin van de Eerste Wereldoorlog kwam er een einde aan de wielercarrière van Petit-Breton. Hij diende in het elfde legerkorps en vocht aan het front, waar hij verschillende keren gewond raakte. Op 20 december 1917 kwam Petit-Breton op 35-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeluk. Hij was als ordonnans actief aan het front bij Troyes en botste frontaal op een tegenligger.
