Flandrien Cyrille – ‘Tour de Cyrille’ – Dag 11: “Het rubber hing aan mijn vingers”
Naar dagelijkse gewoonte bellen we even met dé kopman, knecht en mecanicien uit de ‘Tour de Cyrille’. Het is half acht wanneer Flandrien Cyrille ons belt vanuit zijn tentje. “Ik heb in feite een hele rustige dag gehad. Ik heb een 175 kilometer ‘afgepeddeld’. Ik moet zeggen. Het ging gelik niet he. Vanmorgen ben ik vertrokken uit Chartres richting Parijs. Ik zal links van Parijs rijden om dan op Amiens te rijden; Ik heb gisterenavond mijn wielen nog gerecht en mijn ketting wat opgespannen. De fiets is terug ok. Zoals al gezegd, een hele rustige dag. Er is zo goed als geen wind. De weg is licht golvend tot vals plat. Ja, daar spelen mijn benen mee. Da’s gelik niet. Het is alsof je met dat parcours moet lachen. Het heeft mij vandaag eigenlijk geen inspanning gevraagd om die 175 kilometer te fietsen? Wat mij ook opvalt is dat ik heel vertrouwd ben met de fiets. Ofwel is die fiets voor mij gemaakt of ik voor die fiets. In ieder geval ze zit me als gegoten. Met dat makkelijke parcours rijd ik gewoon zonder handen ondanks de bagage. Bovendien is dat ook nog eens handig om de rug even te ontlasten. Anders is het steeds dezelfde positie. Dat kon ik voor deze tocht niet. Maar na zoveel kilometers van sleur-,duw- en trekwerk ligt deze fiets me gewoon.”
In de namiddag steekt Flandrien Cyrille de Seine over. Hij rijdt niet verder langs de Seine om zo langs Parijs te gaan in de plaats van erdoor. “Als je een rivier dwarst dan weet je het he. Er waren hele hevige afdalingen. Ik ben zelfs even te voet gegaan. Als de zool van u schoen te warm wordt, dan moet je wel stoppen en te voet verdergaan. Ik wreef aan mijn zool en het rubber hing aan mijn vingers; Het was dus echt wel nodig dat ik te voet ging. Daarna was het klimmen. Eens je op dat plateau bent, is het terug licht golvend en gaat het makkelijk. Ik blijf onder de indruk van het fietsen door Frankrijk. Van het ene kleine dorpje naar het andere. Ouder huizen en schuren. Schone gebouwen, schone kerken. Het is allemaal ‘schoon’ hier. Bovendien ook heel rustig. Ik had mijn parcours zo uitgestippeld dat ik bijna nooit een grote baan heb. Het is heel rustig fietsen in dat weidse landschap. En dat stopt niet. Ik zit nu linksonder Amiens. Morgen ga ik ook langs links voorbij Amiens. Ik sta nu in de velden met mijn tentje. In deze kleine dorpjes zijn er geen slaapgelegenheden. Ik zou al een tien kilometer moeten fietsen om in een stadje te komen waar mogelijk ook een hotel is. Maar dat is nu te ver. Het wordt ook al avond.”
“Ik begin toch mijne stal te rieken. Ik ben al meer aan het denken aan de aankomst, aan thuis. De komende dagen gaat dat beginnen kriebelen en ga ik er steeds meer aan denken. We moeten naar Moorslede. Ik ga morgen iets later vertrekken en wat uitslapen. Ik heb toch wat ‘speling’ en reserve. Ik vertrek pas wanneer het klaar wordt rond 7u-7u30. Het is dan ook wat aangenamer om de tent op te breken en in te pakken. Morgen zijn we al voorbij Amiens, dan zijn we er bijna he.
We sluiten naar haast dagelijkse gewoonte af met nog een interessant detail of anekdote. “Het was vanmorgen heel koud toen ik vertrok. Ik moest zelfs twee truien over elkaar aandoen om mezelf toch een beetje tegen de koude te beschermen. Handschoenen had ik ook niet bij, hoewel ik ze wel kon gebruiken. Daarop heb ik dan maar mijn wollen sokken over mijn handen getrokken en zo was het te doen. Maar als je dus om 6u vertrekt, krijg je dat. Het heeft ook even geduurd voor de zon er was. Tegen negen uur begon het stilaan op te warmen en kon ik truien uitspelen.”
“Het is geen zomer meer. Zoals nu om kwart voor acht ’s avonds moet ik mijn tentje kruipen. Anders kruipt de vochtigheid in mijn tent. Ik eet in de tent, ruim wat op en bekijk het parcours nog eens. Maar ik kom niet meer uit de tent. Het is moeilijkheid om de vochtigheid uit de tent te houden; Als ik wat te veel gewroet heb in mijn slaap en op die manier te veel tegen mijn buitentent zat, dan komt de vochtigheid tot in de binnentent. We maken er het beste van. Dat overleven we wel. ” En weg was ie.
Bekijk hieronder zeker de relive van de elfde etappe in de ‘Tour de Cyrille’.
