Saint Amour is Frans voor San Marco

  

Ciao Marco, sei morto 15 anni fa. Negenveertig jaar geleden wordt in het Italiaanse Cesenatico Marco Pantani geboren. Als neo-prof wint hij in ’92 meteen de Baby Giro. In loondienst van het Italiaanse Carrera. Een ploeg die in de loop van haar bestaan klinkende namen in haar rangen had zoals Claudio Chiappucci, Guido Bontempi, Stephen Roche en Rolf Sorensen.

Maar Carrera is vooral de ploeg die we ons zullen blijven herinneren omwille van de ontzettende lelijke broeken. Dat krijg je dan met een jeansmerk als hoofdsponsor. Zij die vandaag zeuren over de outfit van AG2R, hebben iedere herinnering aan deze van Carrera onbewust verdrongen.

Gelukkig voor onze ogen in 1998 was Carrera in 1996 gestopt als sponsor, waarna Martinelli met een groot deel van de ploeg overgestapt was naar Mercatone Uno.

Na de Giro eerder dat jaar wint Pantani in ’98 ook de Tour met twee etappezeges en drie minuten voorsprong op de tweede, Jan Ullrich. Drieëndertig jaar na Felice Gimondi staat er opnieuw een Italiaan op het hoogste schavotje in de Ronde van Frankrijk. Pantani is nog steeds de laatste renner die erin slaagde om in hetzelfde jaar de dubbel Giro-Tour te winnen. Ook met wat we vandaag weten blijft zo’n prestatie overeind.

Niet gegokt wel verloren

Daarna gaat het met Pantani bergaf. In de Giro van ’99 was hij nog wel op weg om voor het tweede jaar op rij de eindoverwinning binnen te halen. Twee dagen voor het einde wordt hij echter uit koers gehaald wegens een te hoge hematocrietwaarde. Al duikt er in maart 2016 plots een andere versie op. Zo zou de Camorra (n.v.d.r. Napolitaanse maffia) Pantani gedwongen hebben om af te stappen. Het verhaal van de te hoge hematocrietwaarde zou daarbij slechts een afleidingsmanoeuvre zijn. Indien Pantani zou winnen, dreigde de Camorra miljoenen te verliezen via zijn illegale gokpraktijken. Pantani moest dus worden gestopt. Daarbij werden ook zijn bloedwaarden vervalst. Aldus de wat schimmige theorie. De uitsluiting en de daaropvolgende schorsing komen hard aan bij Pantani.

Italiaanse hoop in bange dagen

In 2000 geeft hij alle fans terug hoop met zijn prestaties in de Tour. Pantani wint opnieuw twee ritten. Er is die rit met aankomst op de Mont Ventoux waar hij Armstrong klopt op de meet. Onze cowboy beweert na de aankomst dat hij de rit cadeau heeft gedaan aan die sympathieke piraat. Pantani ontkent dit in alle toonaarden die de Italiaanse taal rijk is.

Hij zint op wraak en in de rit met aankomst in het mondaine Franse skioord Courchevel bewijst hij dat hij niemand nodig heeft om te winnen. Zijn frêle gestel speelt hem echter parten. En wanneer hij tevergeefs een aanval plaatst in de laatste bergrit, stapt hij maar af. De Tourdirectie is hier helemaal niet mee opgezet en de daaropvolgende jaren wordt zijn ploeg prompt niet meer uitgenodigd. Pantani die deze afwijzing opvat als een persoonlijke aanval, geraakt de pedalen kwijt.

Alle remmen los

De schorsing die Pantani krijgt van de UCI in 2002 nadat een jaar eerder op zijn hotelkamer een insulinespuit werd gevonden, geeft hem een nieuwe tik.

Wat volgt zijn jaren van depressie en drugsverslaving. Hij haalt nog wel de kranten, maar allang niet meer omwille van zijn sportieve prestaties. Zo herleidt hij heel wat Italiaanse sportauto’s tot schroot. Hij weet zich na alle tegenslagen ook niet meer op te laden om 100% voor zijn vak te leven.

Basta così

En toch is daar dan plots in 2003 die 14de plek in de Ronde van Italië. Het is meteen ook zijn laatste uitslag van betekenis. Daarna glijdt hij steeds verder weg. Datzelfde jaar nog kondigt hij zijn afscheid van de wielersport aan. Vanaf dan slaat de eenzaamheid en depressie nog harder toe.

Op Valentijn van 2004 komt het nieuws dat voor velen geen complete verrassing is. Marco Pantani is dood. De 34-jarige ex-renner werd dood teruggevonden in zijn hotelkamer in het Spaanse Rimini. Pantani overleed aan een hartstilstand die veroorzaakt werd door een cocktail van cocaïne en antidepressiva. Op Saint Amour stierf een heilige voor velen, iemand die er enkel alle schijn van had voor anderen.

Ook over zijn dood komt er een bijzondere hypothese. Pantani’s moeder, Tonina is er tot op vandaag heilig van overtuigd dat anderen haar zoon dwongen om uit het leven te stappen. Zo zouden twee mannen Pantani verplicht hebben om de enorme hoeveelheid cocaïne opgelost in water, op te drinken. Marco zou ook de receptie gebeld hebben om aan te geven dat hij bedreigd werd. Wat is de rol van de godin der betaalde liefde, Barbara, die in de laatste dagen in zijn gezelschap vertoefde? En dan is er nog die hoofdwonde waarvoor nooit een verklaring gevonden werd.

Wat we wel met zekerheid weten is dat er vier dagen na zijn dood maar liefst 20.000 mensen zich verdringen bij het kleine kerkje in zijn geboortedorp aan de Adriatische kust.

Guido en Marco

Pantani weet duidelijk steeds weer mensen te beroeren. Zo krijgt Guido Belcanto in 2002 in het programma “Via Vanoudenhoven” de kans om zijn idool Marco Pantani te ontmoeten.

De beide heren met namen als charmezangers ontmoetten elkaar in een hotel voor de start van Milaan Sanremo. Guido brengt er met een zelfgeschreven tekst op de tonen van het zeemzoete Ti amo van Umberto Tozzi, een ode aan zijn wielerheld.

Guido en Marco leken het, ondanks de taalbarrière, goed met elkaar te kunnen vinden. Twee eenzaten die de schijnwerpers gebruiken als brandstof voor hun ziel.

De tolk was wellicht net even afgeleid toen Belcanto tot slot uitpakte met één van zijn Wechelderzandse wijsheden.” Op de pechstrook van het leven, daar ben je nooit alleen en is de hoop altijd nabij.”

Marco leek enkel “E’ una farfalla che muore” te horen. Fladderen doet hij allang niet meer, maar bij vele fans luidt het credo nog steeds “Ti amo”.

Bij zijn bovenmenselijke prestatie richting Les Deux Alpes in de Tour van ’98 orakelt de Italiaanse reporter “Quando questo ragazzo scatta non c’è niente da fare”. Ook bij zijn laatste wapenfeit liet hij iedereen machteloos en vol ongeloof achter.




Verwante posts