Mr. T pities the fool

  

Het is een zaterdagmorgen ergens begin november en ik maak me klaar voor de fiets. Straks heb ik een afspraak met de man die me al begeleid heeft bij andere uitdagende fietsdoelen. Begin 2018 contacteerde ik hem met de vraag of hij zin had in dit avontuur. Een sportieve uitdaging die verder gaat dan wat ik al deed. Een fysieke prestatie waarbij je je maar beter laat bijstaan door iemand met kennis van zaken. Vandaag gaan we samen op basis van een lactaattest kijken hoe het met de conditie gesteld is. Na een paar weken Vietnam, heb ik geen hoge verwachtingen.

Ik haast me langzaam naar mijn afspraak. Dit is niet het moment om een hoog tempo te ontwikkelen. Na zo’n drie kwartier kom ik aan op de plek waar de test zal doorgaan. Ik rijd wat heen en weer om mezelf warm te houden. Stipt zoals steeds, komt Mr. T aangereden. Hij parkeert zijn busje, kruipt naar achteren en het kleine raampje in de zijruit van het busje gaat open. Een goeiemorgen en een hartelijke handdruk met winterhandschoen.

Ik mag een eerstje lusje maken om op te warmen en zo meteen ook een idee te krijgen van hartslag en lactaatwaarden. De routine is bekend, de uitslag soms verrassend. Elke ronde met gemiddeld tien hartslagen meer per minuut afwerken. Telkens binnenkomen, gemiddelde harstlag meegeven, tijd, gevoel, bloed prikken en terug weg.

“Het is al drie graden”, zegt Mr T grijnzend nadat hij het raampje opende. Ik heb er net mijn derde rondje opzitten en krijg het warm. Op het einde van de volgende ronde geef ik mijn handschoenen af aan Mr. T. Hij lijkt er niet eens van op te kijken. De rondjes gaan voorbij: rijden, stoppen, prikken, vertrekken. Ondertussen bevind ik mij in een harstlagzone tussen de 175 en 185. Het schakelen naar het buitenblad lukt niet meer, zonder dat mijn ketting tegensputtert. Een ketting opleggen gaat snel, maar de verloren tijd is kostbaar.

Terug aan het busje geef ik het probleem aan bij Mr. T. Hij kijkt naar de kroontjes en tandwielen en dan terug naar mij. “I pity the fool”, lijkt hij te denken. Het is inderdaad tijd voor een nieuwe ketting en de tandwielen hebben ook al (te) veel van hun scherpte verloren. Een zelfde scherpte die ik wel zal nodig hebben om met een relatief kleine versnelling naar de juiste hartslagzone te gaan. Ik werk de test af aan zeer hoge omwentelingen. Bij elke pedaalslag lijk ik haast in het luchtledige te trappen, maar lijf en leden bevestigen toch dat ik nu maximaal ga.

Na wat uithijgen, luidt het verdict dat de basisconditie goed is, maar het lichaam de komende maanden zal moeten worden omgeturnd van eerder explosief naar dat voor echt lange duur.

Een paar dagen later ontvang ik mijn eerste trainingsschema voor de Omloop van de Slagvelden. Met een eerste training op 11 november




Verwante posts