Jean-Pierre Monseré

Dag Jempi,

Vandaag duikt je naam weer overal op. Vijftien maart ’71 is net als 20 juli ’69 een datum die bij koerskenners een belletje doet rinkelen. Merckx wint in ’69 de Tour en enkele uren later zet Neil Armstrong als eerste voet op de maan. Al had 15 maart nooit jouw dag mogen zijn.

In volle Vlaamse koersweelde kom je als een lichtflits voorbij. Op een septemberdag in ’69 word je ‘beroepsrenner’ Een maand later ben je de beste in ‘La Classica delle foglie morte’, pure wielerpoëzie.
Het sprookje kent haar climax in Leicester. Jean-Pierre Monseré, 21 jaar en wereldkampioen. In het hart van Engeland verover je dat van gans wielerminnend Roeselare en ver daarbuiten. A giant leap voor zo’n jonge renner. Jij, jonge wielergod gekneed uit West-Vlaamse klei. Een monument in volle opbouw dat klaar is om ze misschien wel ooit alle vijf te winnen.

We springen naar die vijftiende maart van ’71. Je staat er aan de start van de Jaarmarktprijs van Retie. Vastberaden om een week later een tweede monument, Milaan – Sanremo, toe te voegen aan je erelijst.

Tot plots op de baan tussen Lille en Gierle, een Vlaamse steenweg van 13 in een dozijn. Een jonge vrouw in een stilstaande Mercedes. Je ziet haar in volle snelheid niet of te laat.

In de mooiste trui uit het ganse peloton, lig je roerloos op de steenweg. Ploegmaat Roger De Vlaeminck ziet meteen dat het niet goed is. Even later kunnen dokters niet anders doen dan vaststellen dat de nekslag die je kreeg dodelijk was. De klap nog niet te boven, was je zoon Giovanni vijf jaar later hetzelfde lot beschoren.

Bij de opening van KOERS, Museum van de Wielersport in jouw Roeselare kijk ik naar succes en drama gebald in krachtige beelden. Een jong onafgewerkt wielerleven vervat in enkele raak gekozen voorwerpen, foto’s en lofzangen.

Als een komeet schoot je door het wielerfirmament. Met een knal verliet je ons. “Voor eeuwig wereldkampioen” klinkt het uit vele monden. In gedachten gaat het, wat als …