Flandrien Cyrille – ‘Tour de Cyrille’ – Dag 5: “Dwangarbeider van het Canal du Midi”
Na een bewogen dag hoopten wij op een telefoontje met blije berichten. Onze hoop werd meteen bevestigd. “Het is een stralend weertje. Ik geniet van een Franse ontbijtje op een gezellig pleintje met twee croissants, een eclair en een koffie. ’s Morgens op een terrasje zitten begint een probleem te worden. Fransmannen komen rond mijn fiets, vragen uitleg. Waarop ik mijn verhaal begin te doen. Daarna stopt het meestal niet, want vervolgens komen er mensen bij aan wie de anderen op hun beurt nog eens het verhaal doen. Resultaat is dat ik niet op tijd weg geraak. Ik moet natuurlijk wel mijn kilometers doen. Tegelijk is het deel van het avontuur en een stuk van de beleving van deze tour.”
“Vanmorgen stond ik om 6u klaar om te vertrekken, maar ik had een lekke band. Waardoor ik pas om 7u kon vertrekken. Het is trouwens kwart over acht wanneer Flandrien Cyrille ons belt vanop het terrasje waar hij ontbijt.”
Vandaag gaat het verder langs het Canal du Midi, richting Toulouse. Om daarna verder te rijden richting Bordeaux. “Ik hoop om vandaag nog eens de kaap van de 200 kilometer te ronden. Dat blijkt toch niet zo evident te zijn. Gisteren wou ik verder rijden, maar kon ik niet. Het jaagpad langs het Canal du Midi is onverhard. Het was al te donker om de oneffenheden in de weg te zien. Ik wil uiteraard vermijden dat ik in ‘panne’ sta. Voilà, we gaan nog onze koffie drinken en dan gaan we terug van start.”
Om 19u30 belt hij ons. “Ik had mij voorgenomen om tot 19u te fietsen en dan een plekje te zoeken om mijn tent op te zetten. Mijn tent is nog druipnat van eergisteren. Vorige nacht heb ik onder een luifel geslapen en had ik dus geen tent nodig. Ik sta met mijn tent op de dijk naast het Canal du Midi. Aan de andere kant kijk ik uit op het golvende Franse landschap met ook prachtige zonnebloemvelden.”
Een ganse dag Canal du Midi langs een overharde weg, betekent ook een ganse dag heel alert zijn. Grind, zand, keien, gravel, stenen, boomwortels, … “Die afwisselende ondergrond maakt dat ik nu wel moe ben. Je kan met deze fiets en alle bagage niet zomaar even over pakweg een boomwortel of in een put rijden. Dat zou meteen voor heel wat schade aan de fiets zorgen.”
“Ik ben wel tevreden. Ik zit nu op zo’n veertig kilometer van Toulouse. Veel verder mag ik in feite niet rijden. Anders kom ik te dicht bij die grote stad. De gehuchtjes en voorsteden zijn omwille van de mensen die er ’s avonds laat en ’s nachts rondhangen niet interessant om een tent op te zetten. Hier zit ik goed op het platteland, moederziel alleen.”
“Ik heb vandaag wel een tweede platte band gehad. Een leegloper achteraan. Na vier keer bijpompen, moest de band toch wel vervangen worden. Dat is echter een vervelend karwei bij een achterband. Eerst moet alle bagage eraf, bagagerek los, wiel eruit, band vervangen en dan alles terug. Daar ben ik al snel een uur mee bezig. Terwijl ik de band verving, heb ik ook gezien dat mijn fiets wat onderhoud nodig heeft. De naven van mijn wielen moeten wat bijgeregeld worden. Er zit ook een ‘slag’ in beide wielen. Dus ook dat moet ik vanavond wat bijregelen. Ik hoop om morgen echt eens vroeg te vertrekken, om 6u. Wat vanmorgen dus opnieuw niet gelukt is, door die platte band. Morgen gaat het Canal du Midi na Toulouse over in een ander kanaal waar het dan richting Bordeaux gaat. Misschien ook nog eens benadrukken hoe mooi het fietsen is langs het kanaal. Je hebt steeds zicht op dat glooiende Franse platteland. Daarnaast heb je de bootjes met vaak wuivende mensen erop die het extra gezellig maken. Ik heb ook iemand ontmoet, een schipper die ook een kraampje heeft waar hij pannenkoeken en drank verkoopt. Hij vertelt me over hoe ze destijds het Canal du Midi gegraven hebben. Dat was nog met pikhouwelen en spades. Zoals Van Hauwaert een dwangarbeider van de weg was, waren die mensen de dwangarbeiders van de waterwegen. Stel je voor dat ganse kanaal met enkel mankracht uitgraven. Ongelooflijk tot wat de mens in staat was.”
“Mijn reservekilometers zal ik na vandaag kwijt zijn. Zo zitten we maar net op schema. Liefst geen achterstand oplopen en uiteraard graag terug wat reserve opbouwen.”
Afsluiten doen we met een kleine anekdote. Op het Canal du Midi heb je om de 5 à 10 kilometer een sluis met ook steevast een pittoresk klein gezellig huisje bij. De bootjes wachten er geduldig om het niveauverschil te overbruggen. Ik zat bij één van die sluisjes mijn boterham met konijnenpaté te eten en terwijl naar de bootjes in de sluis aan het kijken. Toen ik plots hoorde: Mo how zeg. Ik wachtte daarop tot het moment waarop het bootje de sluis zou verlaten en riep De groeten in België hé. Wat beantwoord werd met Mo how zeg, van wô zie gie? Wel eens tof om een Belg tegen te komen. Na een korte kennismaking kwam de belofte dat ze mij zouden verder volgen op mijn avontuur.
Goed ik ga mij wassen, mijn kleren nog wat in orde brengen, nog wat aan mijn fiets werken en dan slapen.
Hieronder vind
je ook de relive.
